یک سلام غبار اندود

سالیانی است که می گذرد و می آید دوباره هفته معلم و ایامی پس از آن روز پدر!

و من مشمول نطلبیده هر دو گزینه ام!!

کاش گزینه ی هیچکدامی هم بود و خود را از اخذ تبریکات این روزها - که آفتابش تنبل ترین و خسته ترین دورانش را به رخ ما می کشد - محروم می ساختم!!

مانده ام بر سر دو راهی که نه، چند راهی ای برای تهیه و تنظیم دروغ هایی که مصلحت برای من فرصت می سازد

اولیا

دانش آموزان

همسر و فرزندان

و خودم...

همه را می پیچانم و لحظه لحظه از زیباترین و بهترین ثانیه های عمرم که دوتا دوتا می پرند و می روند برای من به عبث، که اگر نبود این ایام، چه بسا که لحظات عمر من به اسلوموشنی مبدل می گشت و من چه لذتی می بردم با این خیالات خام...

و امسال این دو فرصت یکی شدند و برگ آسی در دستانم و من هماره میخواستم بازی به سرعت سپری شود

چه خون دلی خوردم و می خورم برای کودکانی که عزیزند هماره در وجودم و لیک برای اولیایشان ...

این طفلکی ها زمانی که در معرض خطر و آسیب هستند صدچندان ارزشمند می شوند!!

و من نیز حسرت با هم دیدن همه پدران یا مادران در ایام مبارک نوروز و روز پدر و روز معلم در سرای مدرسه برای باهم بودن و باهم خندیدن و لذت بخشیدن به لحظات ناب فرزندانشان و...

را رویایی خواهم ساخت ناممکن که فقط در غارها و پستوهای قله ی خیالی دورنم هر سال تکرار می شود

و در کنار اشکهای فروخورده همسرم که هرگز به زبانش کلمه نشدند جا خوش می کنند و

شاید میلیون ها سال بعد

سنگواره ای شود

برای درس علوم

کودکان انسان برتر...